Plac Zabaw

Plac zabaw mieści się niedaleko lasku i ma niewiele do zaoferowania. Znajdują się tu dawno zużyte huśtawki i wyrzucone opony od ciężarówek. Jedna chybotająca się równoważnia i zjeżdżalnia.

Ałć. Trochę dzisiejszą nocą smutno. Aloszka! Rozpal niebo, rozwesel gwiazdki!
Znów się ta łachudra włóczyła i szukała czegoś wyimaginowanego. Nic w tym dziwnego. Znaczy dziwnego, ale wiecie z jego perspektywy. Zapamiętajcie jedno - perspektywa Aloszki to - ałć. Śmiesznie tak zaczynać jego historię od placu zabaw. Pewnie wiążę się to z pewnym sentymentem.
Ach ciężki utarg dnia powszedniego. Tak jak w młodości, gdy kradł stare opony z placu zabaw mając nadzieję, że tym udobrucha matkę. A tylko szmatą po karku szczenięcym dostał i musiał sobie jakoś z tą oponą radzić. Bardzo ją polubił. Tak to jest, kiedy nie ma się zabawek, ma się wtedy coś więcej. Oponę. Niezwykłą, magiczną.
- Cześć staruszki! - pogłaskał zniszczone opony i usiadł na jednej z nich. - Barbara wygląda od was lepiej. Trochę za bardzo niszczą was tutaj. - Ciekawe, kto w ogóle tu jeszcze zagląda poza opadami atmosferycznymi. Uniósł głowę w górę i patrzył, patrzył, patrzył. Chciał powiedzieć coś, ale zapomniał. Poza  tym pociągnął trzy razy nosem i stanął na równe nogi.
- STÓJ! - zawołał sięgając po amulet, który wisiał na jego uchu, znaczy kolczyk. Trzymając go w dłoni machał jakoby chciał odstraszyć marę.
- Widzę cię - Majestatycznie zarzucił lokiem, przekręcając głowę. - Wiem, że tu jesteś! Dlaczego mnie śledzisz?! - Odparł równie majestatycznie.
Ałć, chyba nie zamknąłem magicznego portalu.

Alo Aloszka! Zobacz jaka ładna dziewczyna i pieska przygarnia! Burek, to dobre imię dla psa. Burek kojarzy się z ciepłem i sierściatym maluszkiem czujnie śpiącym pod dziecięcym łóżkiem. Wiem, co piszę miałam takiego Burka! Ale Aloszka, niestety nie. Choć psy lubiły Aloszkę. Szczególne te najedzone, wtedy miały się z kim bawić. Psy bogatszych obywateli. Szkoda tylko, że nie zawsze miał okazję do zabawy. Ale Aloszka, to Aloszka, okazji szuka przez całe życie! Niestety Burki mają często krótkie życie jak na skaranie zabawy sierściowej, zawsze coś je pcha pod koła samochodów. I a to dostawa chleba i bułeczek, a to przewóz warzyw. I po Burku. Smutne te nasze Burki. Choć Aloszka nigdy nie widział tych smutnych psich oczu, szczególnie u włóczęg. Może dlatego, że sam był włóczęgą. Taki ich los. Nieco śmieszny, acz zawsze przypłacony jakimś kołem. Tak czy siak bywa wesoło, nawet bardzo. Wierzcie lub nie.
Alosza wciąż w transie szukał siły nieczystej wydobywającej się z portalu. Siły na tyle silnej, że aż zdolnej do śledzenia. Nim jednak odmówił pozdrowienie anielskie i pomachał tym wahadełkiem odwrócił się i bum cyk, cyk!
Twarz, oczy, schludna sukienka. ALO ALOSZKA. K O B I E T A. Aloszka miał lęk przed kobietami, tyle o ile zawsze się z niego śmiały! Także pewnie ten Burek wiedział więcej od niego.
Troskliwy głos kobiety, wbił go w lekkie otumanienie.
- Ach...Nienienienieninie! - Łał Aloszka patrz! Ona ma brwi i oczy, i uśmiech! Ma także sukienkę, całkiem schludną. Ma i koszyk z kwiatami. Przemieszcza się niczym Rusałka. Ale fajnie, co Aloszka? - Ja miewam się całkiem pozytywnie proszę pani! - Uniósł dumnie głowę i ujął jej dłoń. Ach nie tak się nie postępuje! Ściszył głos.
- Ale widzi panienka słodka, c o ś nas obserwuje